Tyle się ostatnio w kraju naszym wspaniałym dzieje, że człowiek nie nadąża, w konsekwencji czego głupieje i nie wie, co ma myśleć. Na widok polityków mam już odruch wymiotny. Komisja sejmowa przestała mnie bawić. A na dźwięk Wiadomości, Faktów i innych tego typu programów – wszystkiego mi się odechciewa.
Będąc właśnie na etapie czytania książki Jana Pietrzaka „Co jest grane panie Janku”, postanowiłam tu zamieścić poniższy tekst. Wprawdzie z lat 80-tych, ale jakże wciąż aktualny…

Fantastyczne przemiany,
Niesłychane reformy,
Nadzwyczajne uchwały,
Konsekwentne poglądy,
Radykalne pomysły,
Pryncypialne projekty,
Historyczne decyzje
I cieniutkie efekty

Tylko jedno pytanie
Dźwięczy w ustach niemiło:
Ile trzeba nazmieniać,
By nic się nie zmieniło?

Niebywała odnowa,
Pierestrojka niezwykła,
Przebudowa szałowa,
Bezprzykładna mimikra,
Liberalizm, pluralizm,
Samorządność bajeczna,
Nasiadówy, zebrania,
Gadanina odwieczna…

I to wredne pytanie
Wraca znów z nową siłą:
Ile trzeba nazmieniać,
By nic się nie zmieniło?

Konstruktywne wizyty,
Przełomowe spotkania,
Epokowe wyniki,
Kompetentne memłania,

Wiekopomne umowy,
Jednoznaczne poparcie,
Pojednanie zbiorowe
I ogólne zaparcie…

(Przemiany, Jan Pietrzak 1988)