Jeszcze niedawno nie zdawałam sobie sprawy, ile smutku, złych doświadczeń i braku nadziei może tkwić w oczach. Ile strachu i bólu przed światem, przed życiem, przed człowiekiem. Już wiem, że „człowiek” wcale nie brzmi dumnie. I wstyd mi. Cholernie wstyd. Za ludzi wstyd. Jeszcze niedawno nie wiedziałam, że te smutne oczy mogą jeszcze kochać. Tak mocno i bezwarunkowo, tak bezgranicznie i z pokorą.
Wiem jedno, nie wymyślono jeszcze nic gorszego niż to, czym bywa człowiek. Czym często jest człowiek.
Chciałabym wierzyć, że jest inaczej, ale nie mam złudzeń. Żadnych. Niestety.